چگونه به گناهان خود اعتراف کنیم

چگونه به گناهان خود اعتراف کنیم

مشاوره در بطن اعتراف ، نه تنها این گفته حقیقت دارد که « ما محبت می کنیم ، زیرا او نخست ما را محبت کرد » ، بلکه قادریم اعتراف کنیم ، زیرا او نخست ما را محبت کرد ( اول یوحنا ۱۹ : ۴ ) . به واسطه فیض و رحمت خداست که اعتراف از دل شخص نادم می جوشد و بیرون می ریزد . ما با ” ریسمانهای شفقت ” و ” بندهای محبت “( هوشع ۴:۱۱ ) به سوی او کشیده می شویم . با دلهای امیدوار به سوی او می آییم ، زیرا کسی که به سویش می آییم مثل پدر پسر گمشده ، که پسرش را از دور دیده ، دوان دوان به سمتش رفت تا در آغوشش گرفته به خانه بازگرداند ، منتظر ما است ( لوقا ۲۰:۱۵ ) . آمرزیدن ما برای او مایه کمال خوشـوقتی است. وقتی کسی اعتراف می کند ، او فرشتگان خویش را به جشن و سرور فرامی خواند .

وظیفه ما چیست ؟ قدیس الفونسوس لوگوری می نویسد : « برای یک اعتراف صحیح سه چیز ضروری است : آزمودن وجدان ، اندوه ، و تصمیم به اجتناب از گناه . »

به قول داگلاس استیر ” آزمودن وجدان “1 « زمانی است که جان انسان زیـــر نگاه دقیق خدا قرار می گیرد ، و او در حضور آرام و پر محبت خدا به آگاهی می رسـد ، و نسبت به چیزهایی که باید بخشوده و اصلاح شود ، بیدار می گردد ، تا بتواند خدا را که محبتش استوار است دوست بدارد . » ما از خدا می خواهیم بر قلب ما نظر کند و زوایایی را که بخشش و شفا نیاز دارند بر ما عیان سازد .

(۱. طبق ســـنت باستانی مسیحی ، آزمودن وجدان یا تفتیش قلب ، به جهت آماده شدن برای اعتراف ، هزاران فرســـنگ با ایده مدرنی که می گوید « بگذار وجدانت راهنمای تو باشــد » فرق دارد . زیرا وجدان ، فی نفسه دچار انحراف است و طبق باورهای فرهنگی رایج تعلیم می یابد – و در مسائل اخلاقی و اصول ایمان به هیچ وجه نمی توان بدان اعتماد و اتکا کرد .)

چگونه به گناهان خود اعتراف کنیم

در این مرحله ، یعنی گشودن قلبمان در برابر « نگاه دقیق خدا » ، باید آمادگی برخورد با گناهان مشخص را داشته باشیم . اعتراف کلی شاید ما را از سرافکندگی و شرمساری در امان نگاه دارد ، ولی شفای درونی ایجاد نمی کند . کسانی که نزد عیسی می آمدند ، با گناهان آشکار و مشخص می آمدند ، و از هر یک ، آمرزیده می شدند . آسان می توان در پس اعتراف کلی پنهان شـد ، و از بیان جرم و گناه واقعی خـودداری کرد . در موقع اعتراف باید گناهان خاصی را به حضور خدا بیاوریم و عیناً نام ببریم . با این حال منظورم از نام بردن گناه فقط گناهان ظاهری نیست ، بلکه هر دو نوع گناه ، ظاهری و باطنی . گناهان مشخص و معینی که در دلمان وجود دارد ، مانند تکبر ، طمع ، خشم ، ترس … و گناهان جسمانی از قبیل تنبلی ، شکم بارگی ، زنا ، قتل و غیره . شاید بتوانیم از روشی که قبلاً توصیف کردیم ، استفاده کنیم . یا مایل به تبعیت از روش لوتر باشیم ، که در آن ، او خود را بر اساس ده فرمان می آزمود . شاید هم رویکردی کاملاً متفاوت در پیش بگیریم .

ولی باید مراقب باشیم که در مشخص کردن گناهان راه افراط در پیش نگیریم ، زیرا به افشای جزئیات غیر ضروری زندگی مان منجر خواهد شـد . فرانسیس دو سالز مطابق عقل سلیم چنین نصیحت می کند : « اگر در اعتراف تمام لغزشها و خطایای کوچک خود را به خاطر نمی آورید ، نگران نشوید ، زیرا همانگونه که نامحسوس سقوط می کنید ، به طور نامحسوس نیز استوار می شوید . »

چگونه به گناهان خود اعتراف کنیم

” انـدوه ” یکی از ضروریات اعتراف صحیح است .اندوهی که بااعتراف در ارتباط است ، در وهله اول احساس نیست ، هر چند ممکن است احساس نیز در آن دخیل باشـد . بلکه نوعی بیزاری از گناهی است که شخص انجام داده ، و تأسفی اسـت عمیق از اینکه دل پدر را آزرده است . اندوه ، پیش از آنکه مقوله ای احساسی باشد ، مقوله ای ارادی است . در واقع اندوه احساسی ، بدون اندوه ارادی و پرهیزکارانه ، اعتراف را بی اثر می کند . اندوه یکی از راه های جـدی گرفتن اعتراف است .

” تصمیم به اجتناب از گناه ” سومین عامل ضروری برای اعتراف اصیل است . ما در انضباط اعتراف از خدا می خواهیم بــرای زندگی مقدس ، و بیزاری از زندگی نامقدس ، به ما اشتیاق عطا کند .جان وسلی می گوید : « به من یکصد واعظ بدهید که به غیر از گناه از هیچ چیز نترسند ، و جز خدا ، شوق دیگری در دلشان نباشد … این گروه به تنهایی دروازه های دوزخ را خواهند لرزاند و پادشاهی آسمان را بر زمین برپا خواهند نمود . » وقتی خود را برای اعتراف آماده می کنیم ، باید از خدا بخواهیم اراده ما را از اسارت گناه برهاند . باید از او بخواهیم بر ما تسلط و فرمانروایی داشته باشد . اگر چنین اشتیاقی نیز در خود احساس نمی کنیم باید دعا کنیم که خدا چنین اشتیاقی به ما عطا کند . چنین اشتیاقی ، عطایی از جانب خداست . طلبیدن این عطا یکی از مقدمات اعتراف کردن نزد خواهر یا برادری مسیحی است .

چگونه به گناهان خود اعتراف کنیم

آیا این امر بسیار پیچیده به نظر می رسـد ؟ آیا می ترسید در یکی از نکات به اشتباه بروید و بدین ترتیب همه چیز بی اثر بماند ؟ معمولاً این مسئله در تجزیه و تحلیل ، بسیار پیچیده تر است تا عمل کردن . قلب پدر آســــــمانی را به خاطر آورید ؛ او همچون شبانی است که برای یافتن تنها یک گوسفند گمشده اش ، دست به هر خطری می زند . در واقع ، ما نیستیم که خدا را به آمرزیدن ترغیب می کنیم ، بلکه خداست که می کوشد ما را ترغیب کند تا از او آمرزش بطلبیم .

در مورد آمادگی بــرای اعتراف باید یک نکته دیگر را اضافه کنم . آزمودن یا تفتیش خود ، باید حتماً پایان مشخصی داشته باشد . در غیر این صورت ، ممکن است به راحتی در دام عادت محکوم کردن دائمی خود بیفتیم . اعتراف با اندوه آغاز می شود ولی با خوشحالی پایان می یابد . آمرزش گناهان با جشن و شادمانی همراه است ، زیرا ثمره اش تغییر بنیادین زندگی است .

گام بعدی یافتن فرد مناسب برای اعتراف کردن است . پیش چه کسی باید اعتراف کرد ؟گفتن اینکه هر ایماندار مسیحی می تواند اعتراف ایماندار دیگر را بشنود از لحاظ الاهیاتی کاملا صحیح است . اما هر ایماندار مسیحی از درک و همدلی کافی برای این کار برخوردار نیست . اگر چه تأسـف آور ، ولی حقیقت این است که برخی افراد رازدار نیستند . عده ای دیگر فاقد صلاحیتند ، زیرا از آشکار شدن برخی گناهان وحشت می کنند . برخی دیگر ، ماهیت و ارزش اعتراف را درک نمی کنند .و می کوشند با گفتن « خوب این که چندان هم بد نیست » ، از اهمیت آن بکاهند . خوشبختانه تعداد کسانی که ارزش این خدمت را درک می کنند ،کم نیست . اگر از خدا بخواهیم تا این گونه افراد را به ما بشناساند ، قطعاً ایشان را خواهیم یافت . همچنین می توانیم افراد را به دقت مشاهده کنیم و ببینیم چه کسانی به قدرت بخشش الاهی ایمان بالایی دارند ، و شادی و حیات خداوند در قلب و زندگی شـان آشکار است . صلاحیت کلیدی برای خدمت اعتراف شـنیدن ، همانا حکمت ، بلوغ روحانی ، شفقت ، برخورداری از عقل سلیم ، رازداری – و شوخ طبعی سالم است . بسیاری از شبانان – و البته نه همگی شـان – می توانند بدین طریق خدمت کنند . اگرچه اغلب ، ایماندارانی که مسئولیت کلیسایی نیز ندارند در شنیدن اعتراف دیگران بسیار موفق و مؤثر عمل می کنند .

ولی اگر گناهی باشد که هرگز قادر به اعتراف کردنش نباشیم ، چطور ؟ اگر برای آشکار کردن برخی زوایای مخفی زندگی مان شجاعت کافی نداشــته باشیم ، چه ؟ آنوقت تنها لازم است به برادر یا خواهرمان بگوییم : « من به کمک شـما نیاز دارم . گناهی هست که نمی توانم بدان اعتراف کنم . » آنوقت به قول قدیس الفونسوس لوگوری « دوست اعتراف شنونده ما از راه های ساده ای برای بیرون کشـــــدن حیوان درنده ای که در پی بلعیدن ماست ، بهره خواهد جسـت . تنها کاری که باید بکنیم این است که در پاسخ به پرسش هایش بله یا خیر بگوییم . آنگاه خواهیم دید که هم جهنم کنونی و هم جهنم ابدی دیگر ناپدید می شوند. فیض خدا عیان می گردد و آرامش وجدان حاکم می شود .

برگرفته از کتاب انضباط روحانی

دانلود کتاب شروعی تازه

اینستاگرام وبسایت عیسی مسیح