یگانه چاره کار!
حـال بایـد از خود بپرسیم : « آیـا میـل دارم در خانه من حیـات جـدیـد و بیداری روحانی دیده شود ؟ » . پس باید تکانی بـه خـود داد . آیا از وضع فعلی خود راضی بوده و می خواهیم همین طور ادامه دهیم ، یا تشنگی شدیدی داریم که در خانه مان حیات جدید یعنی حیات مسیح ظاهر شـود ؟ زیرا تا کاملاً تشنه نباشیم حاضر نخواهیم بود در این راه قدم برداریم . اولین قدم این است که گناه را بی کم و کاست گناه بدانیم ( و اینجا اشاره به گناه شخص ماست ، نه دیگری ) و آن را نزد صلیب ببریم و اعتماد داشته باشیم که عیسای مسیح ما را از آن پاک می سازد .
وقتـی سـر خـود را در مقابل صلیب خـم کردیم ،محبت فداکارانه عیسـى نسـبت بـه دیگـران و صبر و تحمل او به قلـب ما وارد می شـود. خـون گرانبها ما را از محبت نداشتن و بدخواهی پاک می کند و روح القدس ما را پر از سیرت و صفات مسیح می سازد . هر چه در باب سیزدهم رساله اول قرنتیان درباره محبت می خوانیم ، همانا سیرت مسیح است . وقتی مسیح در ما وارد شـود ، صفات و سیرت او نیز خودبه خود در ما وارد خواهد شد . هر بار که گناه یا کم محبتی می خواهد در زندگی ما وارد شـود ، خون مسیح می تواند ما را پاک سازد . زیرا چشمه پاک کننده این خون گرانبها همیشه در دسترس ماست .
نتیجه این خواهد بود که در خانه های خود در راه صلیب قدم خواهیم زد . پیوسته به مواردی برخورد خواهیم کرد که لازم است منافع خود را از دست بدهیم ، همان طور که عیسی به خاطر ما از حقوق خود گذشت . متوجه خواهیم شد که علت ناراحتی ما از غرور دیگران این است که خودمان مغرور و از خودراضی هستیم و نمی خواهیم از این صفت زشت پاک شـویم . لازم است که رفتار دیگران را به منزلهٔ خواسـت خـدا برای خـود قبول کنیم که می خواهـد ما را اصلاح کند . مقصود این نیست که خداوند می خواهد آنها مغرور باشند بلکه خداوند از غرور آنها برای خرد کردن ما استفاده می کند . اگر ما هم فروتن و خرد باشیم ، شاید ما را هم برای دیگران به کار ببرد تا احتیاج خود را حس کنند .
یگانه چاره کار!
اگر ما کودکانی داشته باشیم ، البته لازم است که گاهی نسبت به آنها سخت گیری کنیم ولی حتی این کار هم نباید با خودخواهی انجام شـود ، بلکه مقصود ما بایـد محبت و خیر خواهی نسبت به آنها باشد . راحتی و منافع ما باید پیوسته فدا شود . فقط از همین راه است که محبت عیسای خداوند ما را پر ساخته و از ما به سوی دیگران جاری خواهد شد . وقتی در جلجتا ، در پای صلیب عیسی خرد شدیم ، حاضر خواهیم شد روابط خود را با دیگران اصلاح کنیم ، حتی با کودکان خود . محک واقعی خردشدن اغلب همین است . خردشدن مخالف ، سرسختی است . شخص سرسخت می گوید : « تقصیر توست ! » ولی شخص خرد شده و فروتن می گوید : « تقصیر خودم است ! » .
وقتی ما این جمله اخیر را در خانه های خود اظهارکنیم ، فضا چقدر عوض خواهد شد . به یاد داشته باشیم در پای صلیب در یک وقت معین ، فقط برای یک نفر جا هست و ما نمی توانیم بگوییم : « من اشتباه کردم و تو هم اشتباه کردی . تو هم بایـد نزد صلیب بیایی ! » . نخیر ، شـمـا بایـد تنها بروید و بگویید : « تقصیـر من است » . خداوند این فروتنی شـما را بیشتر از تمام گفته ها و کرده هایتان ، برای اصلاح طرف به کار خواهد برد .
یگانه چاره کار !
ولی گاه لازم است که مدت زیادی صبر کنیم و همین انتظار به ما کمک خواهد کرد که طرز فکر خدا را بهتر بفهمیم زیرا به قول یکی از روحانیون « او نیز قبل از اینکه بیست قرن پیش انسان را با خود آشتی دهد ، لازم بود مدت مدیدی صبر کند ، هر چند خودش هیچ تقصیری نداشت » . ولی در هر حال باید مطمئن باشیم که خدا دعای ما را جواب خواهد داد و طرف را بـه پـای صلیب خواهـد آورد . در آنجا با هم یک خواهیم شد و دیوار جدایی میان ما فرو خواهد ریخت . در نور قدم خواهیم زد و با عیسی و دیگران در شفافیت و روشنی راه خواهیم رفت و با اشتیاق و با قلبی پاک یکدیگر را محبت خواهیم نمود . تنها چیزی که تقریباً همه ما در آن شریکیم ، گناه است و به همین سبب پای صلیب عیسی که در آنجا گناهانمان پاک می شـود ، تنها جایی است که با هم یک خواهیم شد . یگانگی واقعی وقتی عملی می شود که دو یا چند گناهکار به پای صلیب عیسی بیایند .
برگرفته از کتاب راه صلیب
صفات بره خداوند
