هدف از پرستش
عیسی برای همیشه به این پرسش که چه کسی را باید بپرستیم ، پاسخ گفت : « خداوند ، خدای خود را بپرست و تنها او را خدمت کن » ( متی ۱۰ : ۴ ) . خدای واحـد حقیقی همان خدای ابراهیم ، اسحاق و یعقوب است ؛ همان خدایی که عیسای مسیح مکشوف ساخت . خدا در نخستین حکم ده فرمان به روشنی انزجار خویش را از هر نوع بت پرستی اعلام کرد : « تو را خدایان دیگر غیر از من نباشـــد » ( خروج ۳:۲۰ ) . بت پرستی صرفاً به معنای تعظیـــم در مقابل بتهای قابل رویت نیست . آ . دبلیو . توزر می گوید : « جوهره بت برستی این است که به خــدا به گونه ای بیندیشیم که شایســــته اش نیست . » به عبارت دیگر ، درست اندیشیدن دربـــاره خدا ، بـه معنای اهم کلمه ، یعنی کاملاً درست اندیشـــــدن ، و نادرست اندیشیدن درباره خدا ، به معنای اهم کلمه، یعنی کاملا نادرست اندیشیدن .
هدف از پرستش ما شدیداً به شناخت خدا نیازمندیم . به اینکه : درباره خودمکشوف سازی الاهی در تاریخ قوم بنی اسرائیل بخوانیم ، پیرامون صفات الاهی تفکر کنیم ، و به مکاشفه ماهیت خدا در عیسای مسیح چشم بدوزیم . وقتی خداوند لشگرها را ببینیم که بر ” کرسی بلند و عالی ” نشسته ، و در حکمت و معرفت بی کران او تعمق نماییم ، و از رحمت و محبت پایان ناپذیرش به تحیر آییم ، آنگاه نمی توانیم لب به حمد و ثنای وی نگشاییم .
وه که صفاتت چه پرجلال و بی شمارند !
شــــــناخت خدا ما را به اقرار وا می دارد . وقتی اشعیای نبی منظر جلال خدا را دید ، فریاد زد : وای بر من که هلاک شـده ام ! زیرا مرد ناپاک لب هستم و در میان قوم ناپاک لب ساکنم و چشمانم یهوه صبایوت پادشاه را دیده است ! ( اشـــعیا ۵ : ۶ ) . وسعت گناه بشر زمانی آشکار می شود که با قدوسیت تابناک خدا در تقابل قرار بگیرد . وقتی وفاداری خدا آشکار می شود ، ناپایداری و بی وفایی ما عیان می گردد . شناخت فیض او به مثابه شناخت جرم و تقصیر ما است .
هدف از پرستش
ما خدا را نه تنها به خاطر آنکه هسـت ، بلکه به خاطر آنچه انجام داده ، می پرستیم . بالاتر از همه ، خدای کتاب مقدس خدایی است که عمل می کند . نیکویی ، وفــــاداری ، عدالت و رحمت او ، همه و همه را می توان در نحوه برخورد وی با قومش مشاهده کرد . اعمال فیض آمیز او نه تنها در تاریخ کهن حک شـده ، بلکه در تاریخچه زندگی شخصی ما نیز نقش بسته است . به قول پولس رســول ، تنها واکنش معقول ما پرستش است ( رومیان ۱:۱۲ ) . ما خدا را برای آنکه هست می ستاییم ، و برای آنچه انجام داده ، شکر می گوییم .
اولویت دادن به پرستش اگر خداوند به معنای واقعی کلمه خداوند و سـروره ماست ، پس باید پرستش او در زندگی ما اولویت داشته باشد . اولین حکم عیسی این است : « خداوند خدای خود را با تمامـی دل و با تمامی جان و با تمامی فکر و با تمامی قوت خود محبت نما » ( مرقس ۳۰:۱۲ ) . طبق اولویت الاهی ، پرستش نخست اسـت ، و خدمت پس از آن . لحظه لحظه زندگی ما باید سرشار از تسبیح ، شکرگزاری و نیایش باشد .
خدمت ، از بطن پرستش بیرون می تراود . خدمت ، اگر جایگزین پرستش شود ، به مثابه بت پرستی است . فعالیت ، دشمن تمجید و ستایش است .
خدا فرمود که نخستین وظیفه کاهنان لاوی این است که « به جهت خدمت من نزدیک بیایند » ( حزقیال ۱۵:۴۴ ) . در کهانت عهد عتیق ، خدمت کردن به خدا بر هر کار دیگری مقدم بود . و این در مورد کهانت عمومی ایمانداران در عهد جدید نیز کاملا صادق است . وسوسه جدی برای همه ما این است که مدام مشغول خدمت به دیگران باشیم ، بدون آنکه اول خود خداوند را خدمت کنیم .
امروز خداوند کلیسـایش را به پرستش باز می خوانـد . و این در کلیساهای سنتی ، و علاقه ای که در آن برای قربت جستن به خدا پدید آمده ، مشهود است . همین طور در کلیساهای جدید ، و علاقه ای که برای استفاده از دعاها و نیایش سنتی پدید آمده ، به چشم می خورد . این حقیقتی اسـت مشهود میان هر دو کلیسـا . چنین می نماید که خدا می گوید : « من می خواهم دل قوم خود را دوباره به دست آورم ! » اگر مایلیم در آنچه خدا می کند با او همراه شویم ، باید در پرستش عمیق تر و اصیل تر گام نهیم .
برگرفته از کتاب انضباط روحانی
دانلود کتاب مسیحیت چیست؟
